Ang ika-lima at ika-anim na kabanata ng nobela ay tumalakay sa dalawang kwento ng pag-ibig. Una ay ang kila Severino at Selya, at ikalawa naman ang kay Estela at Boboy. Hindi ako nainip sa pagbabasa ng dalawang kabanatang ito. Ang ika-limang kabanata ay medyo maikli, ngunit nailahad nang maigi ang kwento nina Severino at Selya. Hindi ko man gusto ang tauhan na si Selya, natuwa naman ako sa kwento nila ni Severino, bagamat may halong lungkot din dahil sa kasawian ng tagapagsalaysay na si Esteban. Dahil nabanggit sa kabanatang ito ang background ni Selya mula nang dalaga pa siya, medyo naintindihan ko na ang iba niyang mga kilos na noong una'y kinaiinisan ko lang. Halimbawa ay ang labis niyang paghangad na makita mula si Mr. Smith at ang pagkahilig niya sa pamaypay na bigay nito, ang kanyang kagustuhang maakit si Mr. Edwards (sa unang dalawang kabanata), etc. Kaya pala siya nag-aambisyon ng mga ganitong bagay ay dahil laki siya sa hirap bilang katulong. Naintindihan ko na kung bakit gustong gusto niyang makaahon sa buhay--dahil nga ayaw niya raw matulad sa mga tiya niya na tumandang mga katulong. Bagamat naipaliwanag ang mga ibang ugali ni Selya, hindi ko pa rin maintindihan kung bakit hindi siya naging mabuting ina kay Nene. Sa aspektong iyon, masasabi kong hindi ko pa rin napapatawad si Selya.
Namangha ako sa paggawa ni Selya ng pabango gamit ang ilang-ilang. Nakikinikinita ko sa aking isip ang kanyang kagandahan dahil sa mga paglalarawan sa kanya sa libro. Pero palagay ko, medyo may bias din ang paglalarawan sa kanya ng tagapagsalaysay dahil nga may gusto rin ito sa kanya. Naawa talaga ako kay Esteban lalo na sa bahagi ng pagbalik ni Severino galing sa paaralan niya, nang puntahan niya si Selya sa ilalim ng punong narra. Hindi manlang kasi nagpaalam si Selya kay Esteban na nakipagkita rin sa kanya noong araw na iyon. Bagamat naaawa ako kay Esteban, parang mas gusto ko naman si Bino para kay Selya kasi kitang kita na mahal na mahal siya nito (kahit na marahil ay hindi karapatdapat si Selya sa pagmamahal nito). Hindi ko gaanong maintindihan ang dulong parte ng ika-limang kabanata, nang sabihin ni Selya kay Esteban na gusto niyang patunayan na pwedeng magpantay ang langit at lupa, at na kailangan niya raw sabihin kay Bino na mahal niya ito, hindi ang kanyang pera.
Sa kabanatang ito rin inihambing si Selya sa Mirasol: "nakapako ang tingin sa pagbabalik ng minamahal," "katulad siya ng mirasol na hinding hindi na mtuturuang ibaling sa iba ang pagsamba sa araw. Si Bino ang araw para kay Selya." Sa kabilang dako naman, sa Esteban din ay isang mirasol, at si Selya naman ang kanyang araw. (unrequited love)
Ang ika-anim na kabanata naman ay tumalakay sa kwentong pag-ibig nina Estela at Boboy. Nag-iba bigla ang pananaw na ginamit sa libro. Hindi na si Esteban ang nagkukuwento kundi si Boboy na. Inihambing sa kabanatang ito si Estela sa sari-saring mga babae. Lahat ng mga babaeng inihambing sa kanya ay magaganda at may magagandang ugali na mayroon din si Estela. Kitang kita sa kabanatang ito na sobrang minamahal ni Boboy si Estela. Parang wala siyang nakitang kapintasan dito. Ang pinakamatingkad na bahagi ng kabanatang ito ay ang diskusyon nina Boboy at Estela tungkol sa sayaw na tinikling. Ang tinikling daw ay tulad ng buhay ng tao. "Sumasayaw" lang tayo sa pagitan ng dalawang nag-uumpugang kawayan. Para kay Boboy, mahalagang matutunan ng tao na maki-"sayaw" sa tugtong ng buhay, sa kabila ng mga problema o nag-uumpugang kawayan. Sabi naman ni Estela, dapat daw isumpa ang tinikling dahil "pinatatatag nito ang iyaking mga Filipino sa pgiging istoiko. Tanggap lamang nang tanggap gayong maaari namang makipaglaban."
Bagamat ibang-iba sila ng pananaw sa maraming bagay, sa dulo ng kabanata ay naging sila rin. Nangyari ito nang bilhan ni Boboy si Estela ng mga kuwintas ng Sampaguita mula sa isang bata (na tinutulan pa ni Estela dahil daw sa sindikato lang napupunta ang pera), at nang tanungin ng lalaki si Estela kung maaari raw bang siya na ang maging kasayaw niya sa tinikling ng buhay. Ngumiti si Estela, at doon na sila naging mag-nobyo. Pinakikita lang ng kabanatang ito na kahit sobrang magkaiba ang dalawang tao, maaari pa rin silang magmahalan :)
-Trixie Conlu
Namangha ako sa paggawa ni Selya ng pabango gamit ang ilang-ilang. Nakikinikinita ko sa aking isip ang kanyang kagandahan dahil sa mga paglalarawan sa kanya sa libro. Pero palagay ko, medyo may bias din ang paglalarawan sa kanya ng tagapagsalaysay dahil nga may gusto rin ito sa kanya. Naawa talaga ako kay Esteban lalo na sa bahagi ng pagbalik ni Severino galing sa paaralan niya, nang puntahan niya si Selya sa ilalim ng punong narra. Hindi manlang kasi nagpaalam si Selya kay Esteban na nakipagkita rin sa kanya noong araw na iyon. Bagamat naaawa ako kay Esteban, parang mas gusto ko naman si Bino para kay Selya kasi kitang kita na mahal na mahal siya nito (kahit na marahil ay hindi karapatdapat si Selya sa pagmamahal nito). Hindi ko gaanong maintindihan ang dulong parte ng ika-limang kabanata, nang sabihin ni Selya kay Esteban na gusto niyang patunayan na pwedeng magpantay ang langit at lupa, at na kailangan niya raw sabihin kay Bino na mahal niya ito, hindi ang kanyang pera.
Sa kabanatang ito rin inihambing si Selya sa Mirasol: "nakapako ang tingin sa pagbabalik ng minamahal," "katulad siya ng mirasol na hinding hindi na mtuturuang ibaling sa iba ang pagsamba sa araw. Si Bino ang araw para kay Selya." Sa kabilang dako naman, sa Esteban din ay isang mirasol, at si Selya naman ang kanyang araw. (unrequited love)
Ang ika-anim na kabanata naman ay tumalakay sa kwentong pag-ibig nina Estela at Boboy. Nag-iba bigla ang pananaw na ginamit sa libro. Hindi na si Esteban ang nagkukuwento kundi si Boboy na. Inihambing sa kabanatang ito si Estela sa sari-saring mga babae. Lahat ng mga babaeng inihambing sa kanya ay magaganda at may magagandang ugali na mayroon din si Estela. Kitang kita sa kabanatang ito na sobrang minamahal ni Boboy si Estela. Parang wala siyang nakitang kapintasan dito. Ang pinakamatingkad na bahagi ng kabanatang ito ay ang diskusyon nina Boboy at Estela tungkol sa sayaw na tinikling. Ang tinikling daw ay tulad ng buhay ng tao. "Sumasayaw" lang tayo sa pagitan ng dalawang nag-uumpugang kawayan. Para kay Boboy, mahalagang matutunan ng tao na maki-"sayaw" sa tugtong ng buhay, sa kabila ng mga problema o nag-uumpugang kawayan. Sabi naman ni Estela, dapat daw isumpa ang tinikling dahil "pinatatatag nito ang iyaking mga Filipino sa pgiging istoiko. Tanggap lamang nang tanggap gayong maaari namang makipaglaban."
Bagamat ibang-iba sila ng pananaw sa maraming bagay, sa dulo ng kabanata ay naging sila rin. Nangyari ito nang bilhan ni Boboy si Estela ng mga kuwintas ng Sampaguita mula sa isang bata (na tinutulan pa ni Estela dahil daw sa sindikato lang napupunta ang pera), at nang tanungin ng lalaki si Estela kung maaari raw bang siya na ang maging kasayaw niya sa tinikling ng buhay. Ngumiti si Estela, at doon na sila naging mag-nobyo. Pinakikita lang ng kabanatang ito na kahit sobrang magkaiba ang dalawang tao, maaari pa rin silang magmahalan :)
-Trixie Conlu
No comments:
Post a Comment